Crazy India zit er al bijna op..

Lieve familie, vriendjes en vriendinnetjes,

Eindelijk een lang verhaal vanuit Crazy India. Ik krijg zoveel leuke berichtjes met enorm veel verschillende vragen. Het is soms lastig om alles te kunnen te beantwoorden en de WiFi hier is niet zoals we gewend zijn (Helaas, soms wil ik er even voor gaan zitten om te reageren, maar dan is het me niet gegund ;)). Sorry voor mijn trage reactie bij deze! Ik ga jullie proberen een beeld te geven over wat ik nu afgelopen 6/7 weken in India gedaan heb. Waar ik moet beginnen is lastig, ik heb enorm veel verhalen! Ik zal m’n best proberen te doen ☺

Toen ik aankwam werd ik leuk ontvangen door een grote groep vrijwilligers. Ik heb nu een hoop nieuwe vrienden uit allemaal verschillende continenten over deze wereld! Van Australië tot Zuid-Afrika, Amerika tot Europa en Azië zelf natuurlijk ook. Super leuk!! Ondertussen ben ik vanaf nu nog alleen met m’n Franse vriend die hier meer is als freelancer dan als volunteer ;) Een Duits meisje is naar huis vertrokken voor 2 weekjes, omdat er thuis wat vreselijks was gebeurd. Zij komt volgende week terug, in mijn laatste week hier.
Ik heb met mijn Finse vriendin afgesproken om een weekendje Amsterdam te plannen en ik wil haar volgend jaar in maart gaan opzoeken. Wat een toffee chick en wat een gave/sportieve activiteiten hebben ze daar!! Ik kijk er al naar uit..

Ik leef in een van de meest ontwikkelde steden van India, Pondicherry. Het ligt in Tamil Nadu, bijna tegen Sri Lanka aan. Wat een geluk heb ik daarmee, toch is het heel erg wennen met wat wij gewend zijn. Ik leef soms best primitief. Prima voor even, maar ik ben heel blij met mijn normale, hygiënsche en luxe leven! Toen ik 12 was, heb ik een Rajasthan tour gemaakt in het Noorden van India, ik wist dus wel een beetje wat me te wachten stond.. Als je er eenmaal bent, is een herinnering ineens toch niet meer zo echt meer. Jaja, ik was toch echt weer in India.. Ik herkende de typische schoonmaakmiddelgeur bij aankomst op het vliegveld al, de verschillende geuren van wierrook, eten en vuil op straat, een gigantische massa van Indiase mensen, het meest grootste chaos verkeer in Chennai (waar ik geland was) ook al was het nacht en nog veel meer. “Ga maar even slapen” zei de taxi chauffeur. Nou een ding kan ik je zeggen; ik ben een makkelijke slaper, maar met zoveel harde toeters om m’n oren en alle slingerbochten die genomen werden, was dit onmogelijk. Ik keek mijn ogen 3 uur lang uit. “Waar ga ik aan beginnen..” dacht ik nog haha ;-)

Er is een enorm verschil in Noord en Zuid India! Niet gek natuurlijk, India is net zo groot als Europa! Als het gaat om de armoede, de koeienpoep op de weg, het afval op de straten, is het Zuiden echt veel verder ontwikkeld en schoner (voor wat wij schoon kunnen noemen natuurlijk). De temperaturen zijn hier erg hoog, maar vooral benauwd. Elke dag is het nu 36 graden. HEET ZWEET! De maanden april en mei zijnde warmste maanden hier; het wordt dus warmer en warmer. Kinderen krijgen vrij van school en trekken naar de bergen/vakanties voor wat afkoeling. Het is maar goed dat ik half april door ga met m’n reisplannen in Thailand ;)

Als ik zeg dat ik het verkeer hier in Pondicherry druk vind, word ik uitgelachen. Dit is echt NIKS in vergelijking met de rest van India. Op het begin reed ik nog veilig als een echte Hollander met mijn fietsje rond. Ondertussen ben ik geupgradet tot een echte Indiase scooterrijder en maak ik net zo goed deel uit van dit chaotische verkeer. Als ik een half uurtje op de scooter zit, komen er echt wel wat bijna-doodservaringen bij kijken. Niet special door mij, maar meer door alle richtingen om je heen die op je afkomen. Geen regels. 0! Vaak past het nét precies. Ik heb wat ongelukken voor m’n neus zien gebeuren. Een keer was er iemand zelfs overleden. Toch valt het me nog alles mee als je dit zo ziet.

NU wat meer over wat ik nou gedaan heb..
Ik heb in totaal 6 weken mee gelopen met de gynaecoloog in een privé kliniek; Clinic Nallam in Pondicherry. Dit ziekenhuis bestaat uit een groot familieverband. Mijn gynaecoloog is een leuke vrouw, ze werkt ongelofelijk hard, namelijk elke dag! en wanneer het nodig is, ook in de nacht. Daarnaast runt ze ook nog een gezin met 2 kinderen. Daar heb ik wel respect voor. Ze betekent enorm veel voor de mensen in deze grote stad. Wanneer ze ziet dat een familie moeite heeft met het betalen van een rekening, dan betaalt zij soms de operatiekosten of geeft ze gratis consulten, echo’s en medicijnen. Een mens met een heel goed hart!
Ik heb enorm veel gezien, geleerd, meegeholpen waar ik kon, gecoacht tijdens bevallingen, en heel wat mooie, gezonde Indiase baby’tjes op de wereld mogen zetten. Inmiddels kan ik dus zelfs een bevalling leiden in het Tamil; Moek Moek Moek.. Mukema Mukema! (=push met respect)

Ook heb ik veel operaties gezien op de OK, waarbij ik vaak mocht assisteren. In het begin keek ik nog tijdens operaties, werd ik zelfs twee keer niet goed tijdens een keizersnede en de eerste abortus die ik zag. Waardoor dat nou precies kwam, kon meerdere redenen hebben. Al snel, raakte ik gewend aan de geuren van de OK, de sterielmiddelen die ze gebruiken, de warmte(!!), want dat was allemaal even wennen. Na een paar keer kijken, kreeg ik de steriele handschoenen al in mijn handen gedrukt en wende alles gelukkig snel. Nu sta ik er met m’n neus bovenop te kijken, help ik mee, en hecht ik de buikwanden na verschillende buikoperaties en de inknip/episiotomie na de bevalling. Er worden hier erg veel keizersnedes gedaan. Meer dan normale bevallingen. Waar het in ons land nu tussen de 10-20% zal liggen, ligt het in de kliniek waar ik nu zit zeker wel op 60%. Prive ziekenhuizen krijgen hier ook meer geld voor, dus soms is dit wel een reden waardoor het makkelijker gebeurt. Dit verschilt ook per deel van het land. Mijn eerste keizersnede was een tweeling! Een erg bijzondere ervaring!

Ik heb bij verschillende buikoperaties geassisteerd, eigenlijk alle gynaecologische operaties, zoals het verwijderen van cystes en organen; de baarmoeder, fibroiden(tumoren) en de eierstokken met name. Ook heb ik meegeholpen tijdens vele biopties, sterilisaties, abortussen, hysterectomie, keizersnedes, IUI en nog meer. In het begin sta je ook een beetje jezelf af te vragen wat je moet doen, hou je maar een bepaald iets vast en voel je je niet kundig, maar ik werd goed geholpen en oefening baart kunst natuurlijk, dus werd ik er snel beter in.
Verder keek ik soms mee bij een andere arts (de jongere broer van de gynaecoloog) die verschillende operaties uitvoerde in de darmen, nieren, borst en de maag. Ik heb nog nooit zoveel levende organen in het echt kunnen bekijken. Ze halen de organen echt letterlijk uit je buik, dus je kan ze bekijken vanaf bovenop de buik. Het ziet er toch wel wat gaver uit dan de plaatjes ;)


Het lijkt nu misschien alleen maar leuk, maar er zijn ook veel harde momenten hier. Alles gaat er hier nogal anders aan toe. Soms is het even op je tanden bijten. Ik ben het met meerdere dingen niet eens. Er zijn grote verschillen. Ik zal wat voorbeelden noemen.
- Mensen worden wakker tijdens een operatie, terwijl ze onder de narcose zouden moeten zijn. Mijn GROOTSTE nachtmerrie! Vaak krijgen ze dan nog wel een shot toegediend, maar de minuten voordat ze het krijgen, kunnen soms erg lang duren..
Ik ben hier al veel fundamenteler gaan denken. Niet dat ik dat iets goeds vind, maar anders maak ik het zwaarder voor mezelf. Een beetje eigen bescherming dus. Hiervoor had ik weinig ervaring met operaties. Sommige dingen zijn best zwaar en heftig, als ik dan teveel ga nadenken, dan word ik misselijk en duizelig. Zo kan ik het allemaal zelf beter hendelen. Maar als een patiënt wakker wordt uit zijn/haar narcose en ik zie dat hij/zij pijn heeft, dan krijg ik het ook zwaarder.
- De abortus operatie vond ik zelf best heftig. Je wordt geconfronteerd met kleine of gehele delen van de foetus en de operatie zelf verloopt nou ook niet zo prettig.
- Wanneer een vrouw een abortus heeft gehad, komt zij op dezelfde rust kamer te liggen als een bevallen vrouw met één gezonde baby. Je ziet de confrontatie. Toen de tweeling geboren was, lagen er naast deze verse moeder en twee dochters, twee vrouwen die een abortus hadden gedaan (reden weet ik niet, soms willen ze het zelf en soms is het met een medische redden, omdat het kind niet gezond is). Een van deze vrouwen kon het niet aanzien dat de twee baby’s tegelijk huilden en weer stopten en elkaar zo precies bleven volgen, de ander bleef maar stiekem kijken..
- Er worden heeel veel abortussen gedaan. Anticonceptie wordt slecht gebruikt. SLECHT IETS! Sommige mensen willen het gewoon niet of vinden het teveel geld kosten. (Medicijnen zijn hier voor ons erg goedkoop. Wanneer ik ziek was, kreeg ik 3 strippen verschillende pillen voor maar 3 euro!!) Maar wanneer ze dan zwanger worden, komt het door de slechtste redenen niet goed uit; de ouders zijn het er niet mee eens, ze hebben een baby van 1 jaar, hun man woont tijdelijk voor werk verder weg, de vorige baby was zo klein enz. enz. Ze komen dus meerdere malen terug om abortuspillen te halen of een instrumentele operatie te laten verrichten. Natuurlijk is dit in Nederland ook zo. Het tegenstrijdige is dat er dus een groot deel van deze populatie ook weer moeite heeft met het krijgen van kinderen, door het syndroom ‘polycystic ovaries’, wat betekent; teveel kleine eicellen. Je hebt maar één grote eicel nodig die uitkomt, en zij hebben dus tientallen kleine die niet groot worden.
- Ze zijn blijer met een jongetje dan een meisje. Het is illegaal om uitspraak te doen over het geslacht van de baby tijdens echo’s. Het geslacht wordt pas bekend met de geboorte van de baby. Dit doen ze omdat mensen anders stiekem abortussen plegen bij een meisje of slechtere gewoontes gaan aannemen (alcohol drinken bv.) Ik zie dat mensen blijer zijn als het een jongetje is. Soms is haar man/familie boos of teleurgesteld, ook terwijl de vrouw wel heel blij is met haar dochter. Ten eerste bepaald de man het geslacht, want hij geeft de X(meisje) of Y(jongetje) af. Ze gaan vaak door tot ze een jongetje hebben en als ze een jongen hebben, dan stoppen ze ook eerder met het krijgen van meer kinderen. Een meisje en een jongen zou het ideaalste zijn voor hier.
Wanneer ik zeg; Ah here is your little boy, dan roepen ze “BOY? IS IT A BOY??!!”
Ik vind het nergens op slaan natuurlijk en geef haar complimenten (dat doen ze hier nooit en wordt wel erg gewaardeerd) over haar en de dochter; dat ze mooi is, dat ze heel goed haar best heeft gedaan enz. Een keer vond ik het wel grappig; een moeder had 5 dochters gekregen en nu was dus haar dochter zwanger. Zij kreeg als eerste kindje een zoon. Dat was dus een heilige ;)
Ik heb gelukkig ook goede verhalen en blije moeders met een meisje!
De moeder met de tweeling had bijvoorbeeld al twee zoons, zij hoopte heel erg dat haar derde kindje een meisje was. Bij 7 maanden kwam ze erachter dat het geen één baby, maar een tweeling was! Dit was ook schrikken en spannend.. Het konden natuurlijk ook twee zoons worden of een zoon en een dochter. Toen het eerstje meisje werd geboren was ik al heel blij voor haar, daarna volgde een andere prachtige dochter!
Voor ons maakt geslacht niets uit. We hebben allemaal wel een voorkeur, maar hier is het toch anders. Vrouwen studeren niet door, kosten veel geld tijdens het uithuwelijken. Jaja dat gebeurt dus ook, volgend kopje, check!
- Uithuwelijken, jup.. De ouders of familie zoeken gewoon een vreemde man voor hun dochter uit. Je hebt elkaar 1 of 2 keer gezien/amper gesproken, want wat zijn ze hier verlegen!! En dan ga je samen het huwelijksbootje in.
- Het systeem van de kasten is hier erg belangrijk. Stel je krijgt aandacht van iemand uit een lagere kast, dan moet deze jongen heel erg opletten voor de broers van deze jonge meid. Er wordt gewoon bedreigd of echt gemoord. “Als ik je nog een keer zie kijken of bij haar in de buurt komt…” Ik heb vele verhalen gehoord van vrouwen. Absurd..
Met jonge mede zusters/studenten van hier heb ik het wel eens over vriendjes gehad. Stiekem hebben ze ze soms wel, maar familie zou er echt niet achter mogen komen.. Er werden foto’s aan mij geshowd en ik werd natuurlijk ook uitgehoord. Ik vertel wat in onze cultuur normaal is, dat we niet meer persé hoeven te trouwen en ook gewoon samen kunnen wonen en kinderen kunnen krijgen, natuurlijk ook in bepaalde wegen dat het voor hun te begrijpen is. Als ik vraag of ze dan met hem kan afspreken of met hem gekust heeft, hoor ik hele harde ‘dit kan echt niet’ NEE-en. Alleen in een grote groep kunnen ze hun vriendje zien, ze sprak hem via whatsapp, en kussen neejoh! Een kusje op haar wang/voorhoofd. Dit was erg speciaal merkte ik aan hoe ze deed.
Ze vragen vaak of ik al getrouwd ben haha daar lach ik erg om, uh ik? Alleen een geschikte man vinden is voor mij al niet te doen ;) Misschien moet ik ook maar m’n ouders een man voor me laten uitzoeken, dat zou het allemaal een stuk makkelijker maken. Al gaat hem dat toch écht niet worden.. ;-)
- Ze houden weinig rekening met menselijke gevoelens, gebeurtenissen. Ze tonen weinig begrip en liefde naar de patiënt. De Indiase mensen zijn wat norser (ook niet hoor, ik heb ook enorm goede verhalen, die volgen zo!). Wanneer een vrouw pijn heeft of wanneer je ziet dat ze een negatieve seksuele ervaring heeft, wordt hier ruw door gegaan en krijgt de vrouw een schreeuw. Die momenten vind ik moeilijk.. Zo gaat dat gelukkig in ons kikkerlandje niet. Ik geef dan een hand of aai haar, het minimale wat ik kan doen.
De communicatie kan veel beter. Ze vertellen niet wat er gaat gebeuren, ze beginnen het maar gewoon te doen. Daar schrikken veel mensen van, maar is hier dus gewoon. Zelf pak ik dit heel anders aan. Wanneer ik iets onderneem, vertel ik wat ik ga doen. Ook help ik haar met ademhalingen en geef ik haar persinstructies tijdens haar bevalling. De mensen van het ziekenhuis laten ze de vrouw echt alles zelf doen en geven amper uitleg, alleen dat ze maar moet persen.. (Dat snapt ze zelf ook wel, zeg dan wat nuttigs..) Ik word soms erg gek aangekeken door de dokter en de zusters wanneer ik aan het uitbeelden ben hoe ze moeten persen, maar ik blijf het lekker toch gewoon doen, want het werkt! Het is ook veel patiënt vriendelijker om ze te coachen en steunen wanneer ze een baby eruit moet persen, want dat is niet niks haha ☺
- Elke vrouw wordt ingeknipt tijdens een normale bevalling, op een veel te vroeg moment, waardoor het geen enkele nut heeft en de vrouw onnodig veel bloedverlies heeft.
- De zuignap/vacuüm komt er dan ook vrij snel bij kijken, als de vrouw niet goed of snel genoeg mee perst. Ze hebben erg weinig geduld tijdens normale bevallingen. In Nederland mag de uitdrijving bij een eerste kind zo’n 2 uur duren, gemiddeld is dat 1 uur, en hier duurt het vaak 20 minuten. Niet omdat ze nou zo vlug zijn, maar omdat er zoveel hulpmiddelen gebruikt worden.

De Indiase mensen leer je snel kennen. Altijd lief en behulpzaam dat staat voorop (VOORROB he pap ;)) Een leuk moment was dat ik over straat rende van mijn huis naar het andere vrijwilligershuis hier om de hoek. Ik had mijn Indiase outfit een beetje omgeslagen, maar ik wist niet hoe ik hem nou precies aan moest doen, het blijft lastig! Daarom gingen sommige vrouwen ons hiermee helpen. Terwijl ik nog geen 20 meter van mijn huis weg was gerend, werd ik door een vreemde familie gestopt en moest ik mee naar binnen, want dit kon natuurlijk ECHT niet. In Nederland zou dit hetzelfde zijn als dat je in je onderbroek over straat zou rennen haha, maar ik dacht dat inimini stukje… Ik ben toen aangekleed door deze vrouwen en daarna werden nog wat foto’s met mij gemaakt.
Het is nog steeds moeilijk om de Saree goed aan te krijgen. Elke keer denk ik het te begrijpen, en dan zijn er toch weer hele andere manieren, waardoor ik elke keer goed verward word haha. Toen ik het huis in kwam waar ze ons gingen helpen, werd ik gek aangekeken. HOE had ik dat nou weer voor elkaar gekregen?

Ze zijn wel gewend aan blanke mensen in Pondi, maar toch blijf ik een attractie hier.. Ik dacht het went wel, maar nog steeds voel ik dat ik als heel anders word gezien. Ik zie en voel dat er stiekem veel foto’s worden gemaakt. Ik vind het prima als ze het aardig vragen dan doe ik het meestal wel. Wanneer er rijen komen, vlucht ik toch echt wel weg ;) Zelfs hier is er veel vraag naar selfies (die zijn ook in!) Ze willen internet gratis maken in India, zodat ze de bevolking stimuleren om een smartphone te kopen.
Ze vinden me hier heel mooi, omdat ik blank ben is nummer 1 (ze snappen niet dat ik bruin wil worden..) en dat blonde haar is natuurlijk ook heel anders en bijzonder voor hier. Op dit moment zitten er nog steeds roze plukken van de roze HOLI in mijn haar.. 2/3 dagen, dan ging het eruit. Ondertussen alweer een week geleden dat het kleurrijke HOLI-festival was, het feest van de Hindoes met alle kleuren poeder. Het was het zeker waard, maar ik hoop dat het na veel zwemmen in de zee er toch uitgaat en dat dit poeder niet een permanentje is..
De vrouwen hier zijn juist super mooi vind ik! Ze hebben mooie gezichten, kleurrijke kleding, mega langen haren met verse bloemen erin en vaak zijn ze jong nog heel mooi dun! De mannen daarentegen zijn totaal niet mijn smaak. Dus mam, no worries ;-) Ze hebben hier weinig vormen en figuren. Niemand doet aan sport, vandaar ook het hoge diabetes gehalte.

Natuurlijk zijn er ook wat andere verschillen met ons als Europeanen met veel strikte regels.. Ze komen hier ongeveer altijd te laat. Het kan 15 minuten zijn, maar ook best 3 uur. Deal with it, anders wordt je eigen tijd er niet beter van ;)
Ook zijn ze goed in het verzinnen van dingen. In mijn huis stond geen koelkast toen ik aankwam.. Ja die komt over 5 minuten zei de man die hem zelf nog moest gaan uitzoeken haha. 1 week later hadden we hem hoor, jawel! En blij dat we er mee waren! Als je weinig hebt, ben je met meer al gauw heel blij. Ze maken dingen veel mooier dan het is. Alles kan en kan geregeld worden, maar van daden komt weinig te pas. Het is ook wel chill. Wat vandaag niet is, komt morgen wel. De druk ligt hier tenminste niet zo hoog. Wel weer met presteren op school. Er is maar een niveau. Je moet natuurlijk wel goed kunnen leren als je ouders arts zijn. Soms wordt daar dus veel druk op een kind gelegd. Bovendien geeft het kastensysteem veel druk.

De mensen zijn soms wat nors, lopen gewoon aan zonder dat je weet wat er gaat gebeuren, beginnen recht door je heen te praten of luisteren maar half of gewoon niet. Erg grappige gedachtes komen nu in me op.. In het ziekenhuis komen erg veel promoters langs bij mijn gynaecoloog, vooral op vrijdag. Ze hebben 30 seconde als ze binnenkomen en geven daarna gratis proefmedicijnen/gifts. Soms zit een promoter midden in zijn verhaal en gaat zij gewoon iemand bellen. Of begint ze tegen mij te praten: “He Paulien, the ambulance can also pick you up when the woman has her delivery this night!” Totaal met haar gedachte niet bij zijn smalltalk, maar ik kan er erg om lachen. Ik zou er ook gek van worden hoor al die promoters ;) Ze is ook weer te aardig, want ze blijven maar komen en komen. Toch een goede koper misschien wel.. Een bizar iets; wanneer de dokter midden in een operatie zit en zijn of haar telefoon gaat af, dan laat ze alles los, trekt haar handschoenen uit en pakt haar telefoon op. Ongelofelijk! Wie het ook mag zijn; haar man, kind, vreemdeling, patient enz. Tijdens een erg risicovol moment met nood zal dit vast niet gebeuren, maar alles kan wel even wachten tijdens een operatie hier haha.


Ik heb naast het ziekenhuis tijdens de week of in het weekend ook wel eens een dagje iets anders gedaan. Zo ging ik een dag naar een Special School voor kinderen met een mentale of lichamelijke beperking. Ik wist niet dat dit zo goed geregeld was in India. Al deze luxe dingen zijn wel particulier. Voor het ziekenhuis geldt; naar een prive ziekenhuis gaat 20% van de bevolking heen en is voor de rijkere mensen. Zij betalen voor alles, terwijl de Indiase mensen in het government hospital, waar 80% van de bevolking naar toe gaat, alles gratis krijgen. Van consult, operaties, medicijnen, verblijf tot eten. Dat is wel een goed iets, want natuurlijk moet ieder mens zorg verdienen, ook al heeft diegene helemaal niets. Wel duurt het hier erg lang voordat je aan de beurt komt, en kunnen ze niet altijd de beste zorg geven, omdat niemand geweigerd mag worden. Een prive ziekenhuis heeft natuurlijk vele voordelen; het is patiëntvriendelijker, duurt minder lang voordat je aan de beurt bent, betere zorg enz.
Ik ben een dagje naar de Daily Care geweest, een opvang voor kleine kinders tot 4 jaar. Wat een drukteboel, maar erg leuk!! De kinderen spelen slecht samen en slaan elkaar erg veel. Hier ga ik in mijn laatste week nog meer tijd besteden :)
Ik heb Medical Camps mee gevolgd. We gingen naar verschillende arme wijkjes en een Indiase meid vertelde de mensen en kinderen daar over vitamineA¶sieten of vertelde de vrouwen over kanker&diabetes. Wij mochten de kindjes dan pilletjes geven.
Daarnaast heb ik verschillende uitstapjes gedaan met de meiden van Janani Home. Een huis voor meisjes die opgevangen worden door de organisatie waar ik hier mee ben. Ze hebben allemaal een verschillende achtergrond; een afgestoten kind, te weinig geld om voor te zorgen, seksueel misbruikt enz. Dankzij deze organisatie kunnen de kinderen naar school en vrij leven. Ik ga ze vaak opzoeken, maak dan huiswerk met ze en het is leuk om met ze te zijn en te spelen. Ze zijn zo blij als je komt en je wordt enorm geknuffeld.

In de weekenden ben ik vrij en heb ik verschillende tripjes gemaakt met de andere vrijwilligers/studenten. Het stadje waar ik nu in woon, ken ik op mijn duimpje en met de scooter zijn we op veel leuke plekken geweest. We hebben mooie stranden bezocht, altijd makkelijk als je aan de kust woont. Er is elke dag een enorme markt waar veel mensen op de grond zitten en hun fruit en groente verkopen. In het dorpje hiernaast, Auroville, ben ik ook erg vaak geweest. Ze hebben daar een erg mooie natuur en kan je leuk touren. Verder heb ik verschillende bustripjes gemaakt, met als favoriet naar Mahabalipuram. Het was zo leuk dat we later nog een weekend terug zijn gegaan en de week erop nog 2 dagen om te gaan surfen en te relaxen. De sfeer was daar zo chill en rustig! Verder zijn we naar Ooty/Masinagudi gegaan, een erg lange bus trip van 18 uur heen en 13 uur terug om naar een National wild park te gaan. We zaten in een hotel in the forest en we hebben een night safari gedaan; veel wild is er helaas niet gespot! Wat bambi’s, apen en konijnen, en wat olifanten voor het vermaak. Jammer!! We hebben deze twee stadjes verkent, een bootrit gemaakt en gezwommen in watervallen wat erg leuk was. Afgelopen weekend ben ik naar Chidambaram gegaan met mijn Franse vriendin van de kliniek. Daar was een mega tempel die we bezocht hebben.

Morgen wil ik gaan shoppen, misschien een paar handige reiskleren, maar vooral zilver! Ik ben ook gevraagd om een artikel te schrijven voor mijn dorpsblad, interview voor een artsenblad en een project te maken vanuit de organisatie in Nederland waarmee ik mee ben, dus daar kan ik me ook nog even in vermaken/los gaan om m’n verhalen te delen. Deze donderdag wil ik in mijn eentje naar Kerala vertrekken (m’n eerste verre trip alleen! 12 uur met de nachtbus/trein), om de andere kant van het Zuiden eens goed te ontdekken en om even vakantie te vieren en te genieten van de mooie stranden daar (waar je eindelijk in bikini mag!! Want dat mag hier helaas amper huilhuil) en feestjes, want daar ben ik ondertussen ook wel aan toe! Verder heb ik nog het plan om in mijn laatste week andere dingen te doen met betrekking tot de andere vrijwilligersprojecten samen met het Duitse meisje. Natuurlijk moet Ik dan ook goed afscheid gaan nemen van deze mooie stad en de Indiase mensen van hier.

11 april ga ik India verlaten en vlieg ik naar Bangkok! Ik kijk hier ook ergggg naar uit. Dan ga ik m’n leuke vriendinnetjes eindelijk weer zien! Judith en Merel (van mijn studie) eerst en wij gaan samen Cambodja en Laos bereizen! Half mei zie ik Eline Tielemans waarmee ik heel Vietnam op z'n kop ga zetten! Wat gaan we het leuk hebben en genieten samen! Dat wordt 3 maanden alleen maar FUN en vast en zeker kan ik dan ook een keertje wat bruiner worden. In India is het lastig, omdat je je heel erg moet bedekken.. Ik hoop dat jullie me over 3 dikke maanden als een bruin blond negertje terug zien ☺

Ik mis thuis soms ook natuurlijk. Wat nou het meeste?!
Familieee, vrienden, Maaaastricht, m’n bed (ohoh wat is hij hard hier, het went gewoon niet!!), lékker brood, goede kaas, smaakvolle chocola, soms zal een hollandse kost me ook goed bevallen, werk!! (omdat ik zo’n leuk werk heb natuurlijk!), leuke feestjes (die hebben ze hier niet echt, alleen de donderdagavond is heel leuk in een cocktailbar, dus ik moet nog even wachten tot het reizen!!) en natuurlijk de lekkere midnight snack en de momenten met m’n leukste vriendinnetjes!! Ik zeg knak… en jullie zeggen worst! Knak..
De nutella mis ik gelukkig niet ;) Ik heb al 4 potjes gefinishd in mijn 7 weken hier. Ze zijn maar klein hoor.. Wat is een leven zonder nutella..
Om sportief te zijn is lastig en in het Indiase eten is zo vettig en zit vol met suiker! Ongezond eten, meestal wel lekker! Gelukkig ga ik dadelijk backpacken en kan ik lekker veel bewegen en sportief doen. Met mijn Engels gaat het ook heel goed! Ik heb enorm veel bijgeleerd!! Het gaat met sprongen! Maar wat wil je als je de hele dag Engels praat. Oondertussen denk en typ ik soms in het Engels en weet ik soms niet meer goed hoe ik Nederlandse woorden moet spellen..
Ohja, en wie niet dacht dat het me zou lukken; het is gelukt, Paulien was de eerste maand van India Koos-Alcoholloos!

Ik hoop dat m’n verhaal leuk bleef tot het einde. Als je dit nog leest, ben je in iedergeval tot het einde gekomen. Best knap! Ik praat veel, ik typ altijd lange verhalen, ik heb enorm veel te vertellen! Je zal me vast wel kennen ;) Ik hoop dat ik jullie zo een goede indruk heb kunnen geven van mijn tijd in India!

Ik hoop dat alles goed gaat met jullie allemaal in ons mooie oud vertrouwde Nederland. Het allerbeste voor jou!!! En tot over 3 maandjes! Time flies when you’re having fun.. Geniet van alles, want het leven is zo mooi als dat je het zelf maakt!!! Cheers op jullie!

Heel veel liefs en zonnige groetjes vanuit Crazy India,
XXXX Paulien